Kontrakt opcyjny to umowa, która daje inwestorowi prawo do zakupu lub sprzedaży składnika aktywów po z góry określonej cenie, w określonym terminie lub wcześniej. Chociaż kontrakty na opcje mogą wyglądać podobnie do kontraktów futures, inwestorzy chcący kupić kontrakty na opcje nie są zobowiązani do rozliczenia swoich transakcji.
Ponadto kontrakty na opcje są rodzajem instrumentu pochodnego, który dotyczy różnych aktywów bazowych, w tym akcji i walut cyfrowych. Kontrakty te mogą również czerpać swoją wartość z indeksów rynku finansowego. Kontrakty opcyjne służą zazwyczaj zabezpieczeniu ryzyka związanego z istniejącymi transakcjami, a także wykorzystywane są w celach spekulacyjnych.
Jak działają kontrakty opcyjne?
Istnieją dwa podstawowe typy kontraktów opcyjnych: opcja sprzedaży i opcja kupna. Opcja kupna daje właścicielom prawo do zakupu instrumentu bazowego, natomiast opcja sprzedaży daje im prawo do jego sprzedaży. Oznacza to, że inwestorzy zawierają opcję zakupu, gdy spodziewają się wzrostu ceny instrumentu bazowego, ale jeśli spodziewają się spadku ceny, wystawiają opcję sprzedaży. Ponadto można zastosować opcję kupna lub opcję sprzedaży w nadziei, że ceny będą się w dalszym ciągu stabilizować – lub kombinację obu rodzajów – w celach spekulacyjnych, aby wspierać lub przeciwdziałać zmienności rynku.
Kontrakt opcyjny składa się z co najmniej czterech elementów: wolumenu, daty wygaśnięcia, ceny wykonania i ceny zapłaconej (zaliczki). Po pierwsze, wielkość zlecenia odnosi się do liczby kontraktów dostępnych do handlu. Po drugie, data wygaśnięcia oznacza datę, po której przedsiębiorca nie może wykonać kontraktu opcyjnego. Po trzecie, cena wykonania to określona cena zakupu lub sprzedaży składnika aktywów (jeżeli kupujący kontrakt zdecyduje się na wykonanie kontraktu opcyjnego). Na koniec zapłacona kwota, czyli cena płacona za rozpoczęcie handlu kontraktem opcyjnym. Odnosi się do kwoty, jaką inwestor płaci, aby uzyskać możliwość wyboru. Zatem kupujący otrzymuje umowę od podpisującego umowę (sprzedającego) według wartości ceny, która stale się zmienia w miarę zbliżania się terminu wygaśnięcia umowy.
Ogólnie rzecz biorąc, jeśli cena wykonania jest niższa od ceny rynkowej, inwestor ma możliwość zakupu instrumentu bazowego z dyskontem, a także ma opcję wykonania kontraktu z zyskiem po dodaniu ceny do równania. Jeżeli jednak cena wykonania będzie wyższa od ceny rynkowej, właściciel kontraktu nie odniesie korzyści z zawarcia kontraktu opcyjnego, gdyż kontrakt będzie wtedy bezwartościowy. Jeżeli umowa nie zostanie zrealizowana, kupujący traci jedynie wartość ceny zapłaconej przy zawarciu umowy.
Należy zauważyć, że chociaż kupujący ma wybór, czy podpisać umowę kupna-sprzedaży, czy nie, wystawca (sprzedający) zawsze czeka na decyzję kupującego. Jeżeli nabywca opcji kupna zdecyduje się na wykonanie swojego kontraktu, sprzedający jest zobowiązany do sprzedaży instrumentu bazowego. Podobnie, gdy inwestor kupuje opcję sprzedaży, a następnie decyduje się na wykonanie kontraktu, sprzedawca jest zobowiązany do zakupu instrumentu bazowego od właściciela kontraktu. Oznacza to, że redaktorzy są narażeni na większe ryzyko niż kupujący. O ile straty kupującego ograniczają się do ceny, jaką zapłacił za zakup kontraktu, o tyle redakcja narażona jest na znacznie większe straty, które zależą od ceny aktywa na rynku.
Niektóre kontrakty dają inwestorom prawo do zawarcia kontraktu opcyjnego w dowolnym momencie przed datą wygaśnięcia kontraktu. Ten rodzaj kontraktu nazywany jest zwykle kontraktami na opcje amerykańskie. Natomiast kontrakty na opcje europejskie mogą zostać zrealizowane jedynie przed datą wygaśnięcia kontraktu. Warto zaznaczyć, że nie ma związku pomiędzy tymi imionami a przypisywanym mu położeniem geograficznym.
Cena
Na wartość ceny wpływa kilka czynników. Aby uprościć pomysł, załóżmy, że cena kontraktu opcyjnego jest ustalana na podstawie co najmniej czterech czynników: ceny instrumentu bazowego, ceny wykonania, czasu pozostałego do wygaśnięcia kontraktu oraz zmienności odpowiedniego rynku (lub indeks). Te cztery elementy reprezentują różny wpływ na cenę w umowach kupna i sprzedaży.
Zazwyczaj cena aktywów i cena wykonania wpływają na cenę opcji kupna i sprzedaży w odwrotny sposób. I odwrotnie, zbliżanie się czasu pozostałego do wygaśnięcia zwykle prowadzi do obniżenia ceny w obu kontraktach opcyjnych. Głównym tego powodem jest mniejsze prawdopodobieństwo, że handlowcy odniosą korzyści z tych kontraktów. Natomiast wyższy poziom zmienności zwykle powoduje wzrost ceny. Najważniejsze jest to, że cena zapłacona w umowie opcyjnej jest ustalana na podstawie tych i innych czynników.
Metryki ryzyka w kontraktach opcyjnych
Metryki ryzyka w kontraktach opcyjnych to zestaw narzędzi służących do pomiaru czynników wpływających na cenę kontraktu. W szczególności są to wartości statystyczne służące do pomiaru ryzyka w umowie w oparciu o szereg podstawowych zmiennych. Poniżej przedstawiamy niektóre miary ryzyka wraz z krótkim wyjaśnieniem mierzonych czynników:
Delta: Służy do pomiaru, w jakim stopniu cena kontraktu opcyjnego zależy od ceny instrumentu bazowego. Na przykład delta wynosząca 0,6 oznacza, że cena zmieni się o 0,60 USD na każdy 1 USD zmiany ceny aktywa.
Gamma: używany do pomiaru zmiany delty w czasie. Jeśli delta zmieni się z 0,6 na 0,45, gamma w tym kontrakcie wyniesie 0,15.
Theta: Służy do pomiaru zmiany ceny na podstawie zmniejszenia o jeden dzień wygaśnięcia kontraktu. Wskazuje oczekiwaną stopę zmiany ceny w miarę zbliżania się wygaśnięcia kontraktu opcji.
Vega: Służy do pomiaru tempa zmian ceny kontraktu na podstawie 1% zmiany implikowanej zmienności ceny instrumentu bazowego. Wzrost kursu vega zwykle oznacza wzrost ceny zarówno opcji kupna, jak i sprzedaży.
RO: Używany do pomiaru oczekiwanej zmiany ceny na podstawie wahań stóp procentowych. Generalnie wzrost stóp procentowych powoduje wzrost ceny opcji kupna i spadek ceny opcji sprzedaży. Dlatego wartość Rho jest dodatnia dla opcji kupna i ujemna dla opcji sprzedaży.
Typowe przypadki użycia
Zabezpieczenie
Kontrakty opcyjne są powszechnie stosowane jako instrumenty zabezpieczające. Jednym z najczęstszych przykładów strategii hedgingowych jest sytuacja, w której inwestor kupuje opcję sprzedaży akcji, którą już posiada. Jeśli trader straci całkowitą wartość aktywów bazowych w wyniku spadku ceny, wykonanie opcji sprzedaży może pomóc mu ograniczyć stratę.
Wyobraźmy sobie na przykład, że Alicja kupiła 100 akcji za 50 dolarów, spodziewając się, że ich cena rynkowa wzrośnie. Aby zabezpieczyć się przed spadkiem ceny akcji, decydujesz się kupić opcje sprzedaży po cenie wykonania wynoszącej 48 USD, płacąc cenę 2 USD za akcję. Jeśli rynek spadnie, a cena akcji spadnie do 35 dolarów, Alicja może wykonać swój kontrakt w celu ograniczenia strat, a następnie sprzedać akcje za 48 dolarów, a nie 35 dolarów. Jeśli jednak rynek wzrośnie, nie będzie musiała realizować kontraktu, a jej strata będzie ograniczona do wartości zapłaconej ceny (2 dolary za akcję).
Zgodnie z tym scenariuszem Alicja osiąga próg rentowności na poziomie 52 USD (50 USD + 2 USD za akcję), a jej strata jest ograniczona do nie więcej niż 400 USD (200 USD, które płaci platformie i dodatkowe 200 USD, jeśli każda akcja zostanie sprzedana za 48 USD). ).
Handel spekulacyjny
Kontrakty opcyjne są powszechnie stosowane w handlu spekulacyjnym. Na przykład przedsiębiorca, który spodziewa się wzrostu ceny składnika aktywów, może kupić kontrakt opcji kupna, jeśli cena składnika aktywów przekracza cenę wykonania, może wówczas wykonać kontrakt opcji i kupić go po obniżonej cenie. Kiedy cena aktywów jest powyżej lub poniżej ceny wykonania w opłacalny sposób, kontrakt opcyjny „mieści się w kwocie docelowej”. Ponadto kontrakt jest „w kwocie docelowej” w momencie progu rentowności lub „poza ceną docelową” w przypadku straty.
Podstawowe strategie
Handlując kontraktami opcyjnymi, inwestorzy mają do dyspozycji różnorodne strategie z czterema podstawowymi sytuacjami. Dla sprzedającego ma on dwie możliwości: albo kupić kontrakt z opcją kupna (prawo zakupu), albo kontrakt z opcją sprzedaży (prawo do sprzedaży). Jeśli chodzi o redaktora, ma on możliwość sprzedaży kontraktów opcji kupna lub sprzedaży. Jak wspomniano, redaktorzy mają obowiązek sprzedać lub kupić aktywa, jeśli właściciel kontraktu zdecyduje się na jego realizację.
Strategie handlu opcjami opierają się na odpowiednich strategiach łączenia kontraktów na opcje kupna i sprzedaży. Przykłady tych strategii obejmują strategię kupna przezorności, strategię sprzedaży przezorności, strategię opcji złożonej i strategię ograniczania.
Strategia zakupów przezornych: Opiera się na zakupie kontraktu opcji sprzedaży na aktywach posiadanych przez tradera. To jest strategia zabezpieczająca, którą Alicja zastosowała w poprzednim przykładzie. Nazywana jest również strategią ubezpieczenia portfelowego, ponieważ chroni inwestora przed możliwym spadkiem na rynku, jednocześnie utrzymując jego pozycję w przypadku wzrostu ceny aktywa.
Strategia sprzedaży przezornej: Opiera się na sprzedaży kontraktu opcji kupna na aktywach posiadanych przez tradera. Inwestorzy korzystają z tej strategii, aby uzyskać dodatkowy zysk (cenę kontraktu opcji) ze swoich inwestycji. Jeżeli umowa nie zostanie zrealizowana, otrzymują cenę i zatrzymują swój majątek. Jeśli jednak kontrakt zostanie zrealizowany w wyniku wzrostu ceny rynkowej, są oni zobowiązani do sprzedaży swoich pozycji.
Strategia opcji złożonej: Polega na zakupie opcji kupna i opcji sprzedaży tego samego aktywa z tą samą ceną wykonania i datą wygaśnięcia. Strategia ta pozwala inwestorowi czerpać zyski z transakcji pod warunkiem, że cena aktywów zmieni się na tyle, aby wykonać opcję kupna lub sprzedaży. Mówiąc najprościej, trader spekuluje na temat zmienności rynku.
Strategia Limit: Polega na zakupie opcji kupna i opcji sprzedaży „poza kwotę docelową” (tzn. cena wykonania opcji kupna jest wyższa od ceny rynkowej i niższa od ceny rynkowej opcji sprzedaży). Ogólnie rzecz biorąc, strategia limitu jest podobna do strategii opcji złożonych, ale jest tańsza pod względem rozliczenia transakcji. Mając na uwadze, że strategia limitowa wymaga wyższego poziomu zmienności, aby osiągnąć zyski.
Zalety
Nadaje się do zabezpieczania ryzyka rynkowego.
Charakteryzuje się większą elastycznością w handlu spekulacyjnym.
Umożliwia stosowanie różnych kombinacji i strategii handlowych, z unikalnymi modelami kalkulacji ryzyka i zysku.
Potencjał do czerpania zysków ze wszystkich byczych, niedźwiedzich i horyzontalnych trendów rynkowych.
Stosowane w celu obniżenia kosztów przy rozpoczynaniu nowych transakcji.
Umożliwia jednoczesne wykonanie więcej niż jednej transakcji handlowej.
Wady
Mechanizmy działania i kalkulacje rat są czasami trudne do zrozumienia.
Wysokie ryzyko, zwłaszcza dla autorów umów (sprzedawców)
Charakteryzują się bardziej złożonymi strategiami handlowymi w porównaniu do tradycyjnych alternatyw.
Rynki opcji zwykle borykają się z problemem niskiego poziomu płynności, co czyni je mniej atrakcyjnymi dla większości traderów.
Wartość premii w kontraktach opcyjnych charakteryzuje się dużą zmiennością i często spada w miarę zbliżania się daty wygaśnięcia kontraktu.
Różnica między opcjami a kontraktami futures
Opcje i kontrakty futures to dwa rodzaje finansowych instrumentów pochodnych, które w związku z tym mają wspólne przypadki użycia. Jednak pomimo podobieństw istnieje między nimi znacząca różnica w mechanizmie rozliczeń.
W przeciwieństwie do kontraktów na opcje, kontrakty futures są zazwyczaj realizowane po dacie wygaśnięcia kontraktu, tj. właściciel kontraktu jest prawnie zobowiązany do sprzedaży instrumentu bazowego (lub jego wartości pieniężnej). Natomiast kontrakty opcyjne są zawierane dopiero po konsultacji z traderem będącym właścicielem kontraktu i uzyskaniu jego zgody. Jeżeli właściciel kontraktu (kupujący) zdecyduje się zawrzeć kontrakt opcyjny, wystawca kontraktu (sprzedawca) staje się zobowiązany do handlu instrumentem bazowym.