Zeszłej zimy było zimno jak lodowato. Moja przyjaciółka nagle zapukała do moich drzwi, weszła do środka i zaczęła płakać, drżącymi ramionami.
Powiedziała tylko jedno zdanie: "Jestem w krypto, straciłam 130000." To nie była mała kwota, to były jej oszczędności z trzech lat.
Tamtej nocy z całej siły uderzyła komputerem w róg stołu, ekran wgniótł się; usunęła wszystkie aplikacje giełdowe, wylogowała się z konta, nawet wiadomości SMS z kodami weryfikacyjnymi zablokowała.
Zamknęła się w swoim pokoju przez całe dwa miesiące, nie spotykając się z nikim, nie mając kontaktu, nie wspominając o tych dwóch słowach.
Później opowiedziała mi dokładnie cały proces.
Na początku tylko małe inwestycje próbne, patrząc jak inni podwajają swoje zyski, zaczęła odczuwać chęć;
Następnie zwiększała inwestycje, dopełniała, ścigała gorące tematy, składając zamówienia dziesiątki razy dziennie;
Gdy rynek się korygował, wpadała w panikę, sprzedawała i znów kupowała, a po zakupie znowu była trzymana na dnie.
Najgorszy raz był o trzeciej nad ranem.
Patrzyła na ekran, mówiąc sobie: "Wytrzymaj jeszcze chwilę, to odbije",
a wynik skakał w dół,
gdy zrozumiała, na koncie zostały tylko zimne zera.
To nie rynek nie dawał szans,
to ona każdą fluktuację traktowała jako "jedyną szansę na odbicie".
Przez te dwa miesiące prawie nie dotykała telefonu.
Kiedy się znów spotkaliśmy, była znacznie spokojniejsza niż wcześniej.
Powiedziała mi zdanie, które pamiętam do dziś:
"Te 130000, zabrały mi moją iluzję o szybkim pieniądzu."
Teraz zaczyna od nowa, ale się zmieniła.
Nie śledzi codziennie rynku, nie goni za trendami,
pozycja jest lekka, ale śpi spokojnie.
